SOWA OPAC : Powiatowa i Gminna Biblioteka Publiczna w Jerzmanowicach

Book

In basket

rate

Dziesiąta Aleja / Mario Puzo ; z angielskiego przełożył Jacek Manicki. - Warszawa : Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz, 2005. - 319, [1] strona ; 21 cm.

Author

Puzo Mario (1920-1999) Autor Manicki Jacek (1951-2014) Tłumaczenie

Form of Work

Książki Proza

Demographic Group

Literatura amerykańska

Subject

Włosi Emigracja Małżeństwo Sztuka przetrwania Wybory życiowe Trudne sytuacje życiowe Etyka Nowy Jork (Stany Zjednoczone)

Genre/Form

Powieść obyczajowa Saga rodzinna

Historia rodziny Angeluzzich-Corbo, ale przede wszystkim niezłomnej i dumnej Włoszki, Lucii Santy, która poszukuje swojego miejsca w rządzącej się prawem silniejszego bezwzględnej wielkomiejskiej dżungli. Najbardziej osobista powieść Puzo, zawierająca wiele wątków autobiograficznych. Przejmujący, momentami komiczny, momentami brutalny portret rodzinnego życia. Książka sfilmowana z Sofią Loren w roli głównej. W nadziei na odmianę swojego losu Lucia porzuca rodzinną Italię i wraz z tysiącami innych emigrantów, jako poślubiona na odległość panna młoda, przybywa do Nowego Jorku. Z pokorą przyjmuje śmierć swojego męża, który ginie w nieszczęśliwym wypadku i zostawia ją jako ciężarną, ciągle jeszcze młodą wdowę z dwojką dzieci. Pozbawiona złudzeń, ponownie wychodzi za mąż. Uwięziona w nieudanym małżeństwie, toczy heroiczny bój, by wychować szóstkę dzieci w surowym nowym świecie, gdzie w codziennej walce o przetrwanie wdeptywane w ziemię są tradycyjne wartości wyniesione ze starego kraju. Tylko jej niezwykła cierpliwość i siła charakteru może ocalić rodzinę...

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Biblioteka Jerzmanowice

There are copies available to loan: sygn. 82-3 [lok. Wypożyczalnia] (1 egz.)

Notes:

Language note

Tłumaczenie z języka angielskiego.

Reviews:

pierwsze słowo - WSPANIAŁA drugie słowo - styl przypomina mi nieco Marqueza i STo lat samotności.
trzecie słowo - nie czytałam Ojca Chrzestnego, ani nic innego co wyszło spod pióra Puzo, ale od tej powieści zaczynam go wielbić. złapię inne jego powieści, bo ta mnie.,..rozłożyła swoim przepychem, szczerością i formą.
A teraz ...
Ksiązka napisana w 1964r. wydana w Polsce w 2005r., a przeze mnie przeczytana w 2018. (...) ... Perła, która pokazuje swoje piękno dopiero po rozwarciu stronic.
Jestem przyjaciółką Lucii Santy, emigrantki z Włoch. Kobiety, która - jak wiele innych Włoszek - trafia do Ameryki wierząc, że złapała Boga za stopy i tutaj znajdzie dobrobyt i miłość. Ale, jak to zwykle bywa, życie z powieścią nie ma nic wspólnego. Mąż ginie w pracy, Lucia zostaje z trójką dzieci i próbuje żyć dalej, aż poznaje Franka, który zakochuje się, zostaje mężem dla świętego spokoju i daje Lucii kolejną trójkę. I może byłoby jakoś miło i rodzinnie, może nadal spotykałabym się z Lucią zasiadając parnymi wieczorami na krzesłach przed domem, gdyby nie tragedie jakie ją spotykają. Synów musi wysyłać do pracy, bierze od nich zarobione pieniądze, sama choruje, nadzieje lokuje w najstarszej córce Octavi, bo na synów próżno liczyć... Świat się rozjeżdża w oczach Lucii i traci sens. Gdzie ten dobrobyt? Amerykanie nie przykładają wagi do rodziny i stabilności, w przeciwności do Włoszek, które za centrum życia stawiają własną rodzinę. Dom, szacunek i wspólne posiłki mają lepić jej członków, liczy się tradycja, pokolenia...A tutaj? Drogie życie, czasem łzy, dzieci dorastające na obcej ziemi nie są już Włochami, a gdzieś pomiędzy. Nie tak miało być. Lucia Santa walczy o siebie i rodzinę do końca. Wierzy, że to ma sens i cel. Że chłopcy są dobrymi dziećmi , że nawet w momentach kompletnych absurdów są mądrzy i oddani rodzinie. Bo tak jest, ale matka zauważa takie uczucia nieco później. Nie wie, że może być dumną matką swoich dzieci mimo, że jedno z nich popełnia samobójstwo, a Frank trafia do szpitala psychiatrycznego, w którym umiera... Los sam wytyczył drogę dla Lucii Santy. A ja, jako dobra i wierna przyjaciółka trwam przy niej, przynoszę jej świeżo zaparzoną kawę, częstuję sernikiem i ... słucham. Octavia nie chce dzieci.... Musi się kurować w sanatorium... Gino to dorosły łobuz... Pocieszam ją, ale zawsze wiemy, że te dzieci są dla niej skarbem. Są jej miłością, i że poradzą sobie w życiu, bo tak ich wychowała matka...
wspaniała powieść o rodzinie, jej troskach, ale i szczęściu. Bo czyż nie raduje się serce matki, gdy już leżąc wieczorem w łózku słyszy głębokie oddechy swoich dzieci śpiących w sąsiednich pokojach? Czy serce matki nie bije spokojnie, gdy wie, że wszystkie dzieci śpią z nią pod jednym dachem? ...
niewiarygodna magia...