Władysław Sikorski urodził się 20 maja 1881 r. w Tuszowie Narodowym, w pow. mieleckim. W 1914 r., w obliczu nadchodzącej wielkiej wojny, powołano Sikorskiego do armii austriackiej. W początkach 1920 r. został mianowany generałem brygady i wyznaczony na stanowisko dowódcy Grupy Operacyjnej. Jego oddziały zdobyły węzeł kolejowy Mozyrz–Kalenkowicze, później osłaniały odwrót głównych sił polskich spod Kijowa i broniły Brześcia. 6 sierpnia 1920 r. powierzono mu dowództwo improwizowanej 5. Armii, z którą kontratakował ze skrzydła główne siły sowieckie maszerujące na Warszawę. W kwietniu 1921 r. awansowano go do stopnia generała dywizji i wyznaczono na stanowisko szefa Sztabu Generalnego WP. [...] W ostatnim tygodniu maja 1943 r. Sikorski wyruszył do Egiptu i Palestyny. Przez miesiąc wizytował jednostki ćwiczące na pustyni, rozmawiał z oficerami i żołnierzami, odwiedził szkoły Junaków kształcące ewakuowaną z ZSRS młodzież. Już w drodze powrotnej do Londynu premier Sikorski spotkał się z polskimi oficerami i żołnierzami, którzy w drodze z Francji przez Hiszpanię do Wielkiej Brytanii zostali osadzeni w obozie Miranda del Ebro, a następnie uciekli z niego i dotarli do Gibraltaru. 4 lipca 1943 r., tuż przed północą, Liberator AL 523 ze specjalnego dywizjonu transportowego dla VIP-ów, pilotowany przez Czecha, kpt. Eduarda Prchala, wzbił się w powietrze z pasa startowego poło- żonego u stóp legendarnej Skały. Szesnaście sekund później, runął z wysokości 300 stóp do morza. Natychmiast podjęta akcja ratunkowa zakończyła się niepowodzeniem. Uratowano jedynie pilota, wszyscy pasażerowie zginęli. W katastrofie tej ponieśli śmierć m.in. generał Sikorski i jego córka Zofia Leśniowska. Brytyjska komisja śledcza powołana do zbadania okoliczności katastrofy wykluczyła sabotaż. Ponieważ dokumenty tej komisji nadal pozostają utajnione wciąż pojawiają się spekulacje o prawdziwych przyczynach katastrofy.